www.poezjaliryczna.fora.pl

czcionka

- Bo trzeba sobie to powiedzieć do krwi rozdartych tętnic. Poczuć ten ból do szpiku kości, upić się nim, zatracić w goryczy, aż żółć wypłynie łzami. A Ty co? Przepływasz przede mną cieniem. Twój wzrok odbijasz od tafli szkła tak jakby cię nie było. Uciekasz przed sobą, ale nie uciekniesz.
- Nie chcę!
- Musisz, bo zwariujesz!
- Nie chcę!
Zacięta. Wulkan w lodowej skorupie.
Żal mi jej, spróbuję dotrzeć głębiej, poza odbicie pozornie płaskie, nieczułe.
Myśli, że widzę tylko te ślady ukrywanych łez, które wacikiem delikatnie wysusza. Uważnie, żeby nie rozmazać tuszu, choć i tak zaczęła używać wodoodpornego. Szkliste oczy przysłania powiekami, patrząc w dół udaje twardziela.
- Dobra, nie chcesz mówić to posłuchaj.
Zatrzymała się na chwilę, a więc ...
- Wracasz do tego wiersza raz po raz, ja wiem pod jak cienką błonką chowasz swoją duszę. Dotykają cię słowa, nie do ciebie i nie o tobie - dlaczego?
Malujesz, zatopiłaś obłoki w czarnym morzu jak śnieżne kry w najbrzydszym kolorze jaki znasz, potem pokryłaś je bielą. Zmienność nastrojów, tak typowa jak obraz twojej wrażliwości. Dzisiaj kiełkują tam młode roślinki, ale w jakże dojrzałym kolorze. Nie trzeba być psychoanalitykiem, żeby odczytać w tym obrazie burzę jaka się nad tobą przelała.
Spogląda na mnie zdziwiona. Już wie, że przede mną jest naga i bezbronna jak to jej rozedrgane serce.
- Marionetka? Nie, to nie ty! Ty jesteś reżyserem swojego życia, wiesz dokąd chcesz dojść. Zobaczyłaś przed sobą maleńki punkcik i zbliżasz się do niego siłą rozpędu, już widzisz jego kształt i dojdziesz tam. A że po drodze posypią się kamienie z urwiska... tak już jest. Niech cię nie boli, że ktoś zamyka przed tobą drzwi, wyprasza, to nie twój problem. Wystukujesz na klawiaturze rytm życia innym, łączysz ich, dzielisz. Dajesz radość i łzy, drobinki siebie wplatasz w zawiłości ich normalnego życia. Potrafisz zmienić czyjś los jednym zdaniem. Dlaczego nie dopiszesz jednego słowa dla siebie?
Jej wzrok znieruchomiał, nie rozumie, wpatrzona w srebrny ekran szuka podpowiedzi.
- Po prostu zakończ wiersz Asnyka jednym słowem - " jeszcze ".
Totalna przemiana zamieszkała na jej twarzy. Zrozumiała.
- Kocham twój uśmiech...
Już nie słyszy, pewnie pobiegła do komputera zmieniać czyjś los, może swój?

Waldemar Kubas

Czwarty z kolei epizod lustrzany odbija, ukazuje pewien zamęt w myślach i uczuciach. I chyba znowu możemy tutaj interpretować na dwa sposoby. Że albo w opowiadaniu jest jedna osoba i prowadzi ze sobą swoisty dialog, albo są też dwie. Wydaje mi się jednak, że mamy tu do czynienia z jedną osobą, bohaterką niedużego epizodu. Kim jest bohaterka? Najprawdopodobniej poetką, a jeszcze bardziej pisarką. Świadczą o tym takie fragmenty tekstu:

Wystukujesz na klawiaturze rytm życia innym, łączysz ich, dzielisz. Dajesz radość i łzy, drobinki siebie wplatasz w zawiłości ich normalnego życia. Potrafisz zmienić czyjś los jednym zdaniem. Dlaczego nie dopiszesz jednego słowa dla siebie?

I drugi:

Już nie słyszy, pewnie pobiegła do komputera zmieniać czyjś los, może swój?

Tak z zacytowanych fragmentów, jak i całego tekstu wynika jednak, że choć pisarka w dużym stopniu rządzi rytmem życia innych ludzi (może ich losy dość dowolnie kształtować wedle własnych wyobrażeń), to jednak ma niejakie kłopoty z własnym życiem. Ale tak to już jest. Psycholog doradza innym jak żyć, tymczasem sam niekiedy ma nieudane życie osobiste. Szewc natomiast, jak mówi przysłowie, chodzi bez butów.

Ładny i interesujący epizod. Pozdrawiam miło Autorkę. Waldek

czcionka

Dziękuję Waldku, dodałabym jeszcze .... a krawcowa obdarta ...
Myślę, że pisanie jest pewną formą terapii, samooczyszczania z niewygodnych uczuć.
Pozdrawiam z uśmiechem... Basia.

Waldemar Kubas

Pisanie rzeczywiście bywa formą terapii...

Świetne to z tą krawcową. Uśmiech sam ciśnie się na usta. Pozdrawiam więc z uśmiechem.

czcionka

A ja teraz śmieję się w głos... bo właśnie jestem krawcową...

Waldemar Kubas

Jeśli nawet jesteś krawcową, to nie sądzę, byś chodziła "obdarta". Przeciwnie, jestem przekonany, że nie jesteś zwykłą krawcową tylko szefową poważnej firmy krawieckiej i ubierasz się z elegancją i szykiem (miejsce na uśmiech).

czcionka

O'k, jestem szefową mini firmy, a ubieram się najchętniej na sportowo, tzn. jeansy... itp.
Odwzajemniam uśmiech... Basia.

Waldemar Kubas

Jak sama mówisz, ubierasz się najchętniej na sportowo, tzn. jeansy itp. Na tym tle można się zastanawiać - a Ty Basiu pewnie znasz odpowiedź - jak teraz radzą sobie, prosperują firmy krawieckie? Większość młodych kobiet, nie wspominając o dziewczętach, chodzi dziś w spodniach. Młode dziewczyny to właściwie piątek i świątek i można powiedzieć, że ze spodni nie wychodzą i nie rozstają się z nimi. No więc właśnie jak? Czy poza spodniami jeszcze się dziś coś szyje? (miejsce na uśmiech)