www.poezjaliryczna.fora.pl

Daria Dziedzic

Ciemność wytrąca się z przestrzeni jak osad
i wtedy nie dotykam jej bez rękawiczek.
Niezwykłe jest to, że czasem staje się małą dziewczynką
i wchodzi we mnie jak najgłębiej

niczym kobaltowe jezioro. Myślę - dlaczego
właśnie osiada tutaj i płynie stylem dowolnym od jednego
do drugiego brzegu. W momencie, kiedy zahacza o mózg
- przestaję pisać i drżą ręce. Zastanawiam się,
jak to jest możliwe. Znowu słyszę głośne pluskanie a

w dłoniach kamienieje pióro. Noc jak z baśni Andersena,
zabiera natchnienie w taki sposób, w jaki daje lęk.
Otwieram oczy - za oknem świta i mama woła z kuchni
na śniadanie, a ja wytwarzam czerń.

Gość

mistrzowski wiersz Dario.pozdrawiam

Daria Dziedzic

Dziękuję Magnolio:) Smile

Agnes Magnes

Wiersz uroczy, przejmujący, prawdziwy i niepowtarzalny - jesteś mistrzynią prawdziwą!