www.poezjaliryczna.fora.pl

Janek Gawarecki

(pamięci Jonasza Kofty)

Spacerując przez ogrody,
czasem dobrze być poetą,
na wędrówki sobie chadzać
od tak bliska… hen daleko.

Iść przed siebie… jeszcze dalej,
aż ci w głowie zawiruje,
aż ci gwiezdny pan jubiler
słów diamenty oszlifuje.

I zobaczysz, tuż przed sobą,
domek mały zieloniutki,
i ganeczek przycupnięty,
gdzie mieszkają krasnoludki.

Słoneczniki zawadiaki,
wciąż przez okna spoglądają,
by wytropić tajnie wróżki
i zatańczyć z nimi w raju.

Wietrzyk nawet podburzyły,
aby szarpał wianka sploty,
aby gwizdał wśród listowia
i wyczyniał różne psoty,

By cień zebrał z wróżki lica
sen z zielonych ziół i kwiatów,
by odsłonił żar uśmiechu,
w oczy wtopił toń bławatu.

Potem oddał ją poecie,
w dzikim sadzie wśród jabłoni ,
i przytulił ich do gruszy,
tam gdzie uścisk mocny wschodzi.

Gdzie się stapia pocałunki
wymarzone i wyśnione,
gdzie cud małych leśnych ludzi
da korony na ich skronie…

Pamiętajcie o poetach…
a poeci… przecież ludzie,
chociaż pławią się w marzeniach
czasem… muszą głowy studzić.

Bursztyn

Jak miło,ze wspomniałeś Jonasza Koftę.Tak Go brak."Pamiętajcie o poetach i ogrodach"Cudeńko!!

Mgiełka · Gość

.....piękny rytmiczny wiersz.....czytając go słyszę muzykę.....

torpeda

...poeci to też ludzie...głowy też czasem muszą studzić ...z przyjemnością przeczytałam