www.poezjaliryczna.fora.pl

Daria Dziedzic

ciągle ten sam obraz. integralny
z twoim wnętrzem. czarno - biały.
bohaterowie pierwszego planu:
rozproszone zdarzenia

ujawniają się za cienką warstwą
opadającej akwareli. to mgła.
za nią czerń coraz trudniejsza,
i biel gubiąca rytm.

dlatego: nie wiesz, kim jesteś
o tej porze dnia, gdy księżyc
dotyka ziemi i zbyt szybko
pulsuje twoja krew.

Agnes Magnes

Piękny wiersz, to za mało by określić Twoją poezję, ciągle zaskakujesz bezcennymi słowami !!!
pozdrawiam cieplutko:)

Daria Dziedzic

Zawstydziłaś mnie Agnieszko. Nie wiem, co mam powiedzieć. Najlepiej schowam głowę w piasek. Smile

Dziękuję za urocze słowa:)

Waldemar Kubas

Wiersz zatytułowany to taka gra zaciekawia i intryguje od pierwszego słowa i pierwszej linijki. Nie jest jednak łatwy do zinterpretowania. To jeden z tych utworów, które niepodobna przełożyć na język potocznego doświadczenia i gdzie nie wytropi się prostego i oczywistego sensu. Zresztą podmiot liryczny poniekąd sygnalizuje nam to już w tytule. Uprzedza nas mówiąc: to taka gra. Rozmyślnie nie dodaje jednak, że to gra wyobraźni, niesamowicie abstrakcyjna i wysublimowana. Na samym początku dowiadujemy się, że w grze, którą podejmujemy w pojedynkę (podmiot liryczny jest w tle i jedynie uzmysławia i unaocznia nam ową grę), przed oczyma wyobraźni będziemy mieli ciągle ten sam obraz. Tym niemniej szczegóły tego obrazu będą się odsłaniać stopniowo. O tym przekonujemy się sami w miarę lektury wiersza i zarazem gry, w którą właśnie gramy. Kolejna informacja, którą dostajemy, to ta, że obraz jest czarno-biały i integralny z naszym (czytelnika) wnętrzem. A zatem integralny ze stanem naszego ducha, naszych uczuć. Następnie mowa jest o bohaterach pierwszego planu na obrazie w naszej grze wyobraźni. Nie są to bohaterowie w zwykłym sensie, do jakich przywykliśmy. Pośród nich jakieś rozproszone zdarzenia (sami musimy sobie podstawić w ich miejsce zdarzenia, jakie nam się podoba), ale i mgła. A za nią czerń coraz trudniejsza, i biel gubiąca rytm. Nawiasem mówiąc bardzo piękne metafory. Wreszcie przy końcu gry, w którą graliśmy, dowiadujemy się, że wszystkie wcześniejsze elementy gry sprawiają, że o tej porze dnia, gdy księżyc dotyka ziemi i zbyt szybko pulsuje nasza krew, nie wiemy, kim jesteśmy. Tak więc uzyskujemy odpowiedź na pytanie, którego nie zadaliśmy. Przedziwnie i zabawnie zaskakuje nas też sytuacja takiej pory dnia, gdy księżyc dotyka ziemi…

Generalnie wiersz wysoce abstrakcyjny, jawi się jako piękna gra, którą zaproponowała nam Autorka, poetka pełna fantazji i przebogatej wyobraźni.

Jako jeden z czytelników, owego arcydziełka sztuki poetyckiej, wyrażam najwyższe uznanie, chylę czoła przed Autorką i dziękuję (miejsce na uśmiech).

Daria Dziedzic

Dziękuję Waldku za ciepłe słowa. Jak Ty to robisz, że tak pięknie rozumiesz wiersze?

Waldemar Kubas

Nie wiem Daruniu, jak to robię, ale miło mi, że tak uważasz. Dziękuję i przesyłam uśmiech.