www.poezjaliryczna.fora.pl

czcionka

Dołączam do konkursu prozę, ale gdyby okazało się, że albo wiersz, albo proza to decyduję się na prozę. Przepraszam za zamieszanie... pozdrawiam serdecznie... Basia.

***************

W PALMIARNI

Deszcz płynie po szybach monotonną ciszą. Dmucham na spienione obłoki śmietanki w filiżance kawy. Nie lubię grubych porcelanowych naczyń. Gdy dotykam ustami ich brzegu, ulatuje gdzieś ochota na delektowanie się aromatem, smakowania każdego ziarnka z osobna. Czuję tylko smak zwykłej kawy, którą piję, bo przy czymś muszę siedzieć. Lubię cienkie szkło. Może być wino najpośledniejszej marki, ale w cienkim szkle na długiej, wysmukłej nóżce. Mój okrągły stolik zamieniam w cały mój świat - dzisiaj. Chcę tu pobyć odizolowana od wszystkiego wokół i udaje mi się to. Przy stoliku obok mojego siedzą młodzi ludzie. Młodzi - znaczy młodsi ode mnie. Prowadzą rozmowę po angielsku i niemiecku. Nie wiem kto jest kim, tylko spojrzenie jakie na mnie zatrzymał jeden z nich, mówi mi, że chyba wyglądam dość dziwnie. W jego oczach dostrzegłam zaciekawienie i troskę. Dlaczego? Przecież nie płaczę. Z moich oczu leją się łzy. Bezszelestnie. Wycieram je co chwilę i sprawdzam na chusteczce odbicie moich topniejących rzęs. Zupełnie mnie nie interesuje jak wyglądam, przecież mnie tu nie ma. Osłoniłam się woalem samotności. Jestem w transie, prawie u celu i dlatego tak bardzo mi źle.
Ten sen, który powtarza się co najmniej raz do roku. Huśtawka, zwykła deska na grubych, niebotycznie długich linach. Trzymam się ich kurczowo, a ona unosi mnie w przestrzeń. Mijam pulsujące gorączką planety jak rozgrzane w piecu do czerwoności gliniane garnki, które nie zamieniają się jednak w popiół. Płynę. Mam na sobie letnią sukienkę, z której pęd powietrza zrzucił wszystkie kwiatki. Zostało tło o cielistej barwie. Jestem naga. Płynę, unosząc się coraz wyżej i wyżej coraz szczęśliwsza. To szczęście wypełnia mi płuca, mam wrażenie, że nawet gdy puszczę liny dotrę do celu. Tam znajdę wreszcie to co nadaje sens mojemu życiu. Podmuch przeznaczenia pozwala dotknąć, uchwycić błogość spełnienia. Mała chwila zawieszenia, która wchłania mnie dreszczem różowej mgły. Jestem tu, mam! - chce mi się krzyczeć.
Lecz oto huśtawka cofa się. Czuję lęk, bolesny lęk. Nie mam na nic wpływu, cofam się. Bezsilność i bunt. Szarpanina emocji. Nie, nie chcę!
Gdyby nie ten sen, moje łzy miałyby inny smak, a może by ich nie było. Gdyby nie ten sen nie wiedziałabym, że dotknąwszy szczęścia nie zatrzymam go przy sobie. Gdyby nie ten sen, żyłabym tą chwilą nieświadoma jej ulotności.
Otwieram notes, drobnym maczkiem zapisuję wszystko, chcę ocalić od zapomnienia każdy gest, pocałunek, dotyk. Każde słowo, nawet to, którego nie usłyszę. Skupioną, zaskoczyła mnie kelnerka pytaniem - czy coś jeszcze podać? Zamówiłam lampkę czerwonego wina. Stoi przede mną na wysmukłej nóżce, uśmiecha się. Dotykam ustami chłodny brzeg cienkiego szkła. Przechylam. Wnika we mnie cierpki, szlachetny smak. Trwaj chwilo trwaj, jesteś taka piękna... nucę motyw piosenki... bo czy to nie wszystko co mogło mi się przydarzyć?
Poprawiam makijaż, nikt na mnie nie patrzy. Tylko palmy w bezruchu udają , że rosną nad oceanem i ścielą podłużny cień na moje rozgorączkowane oczekiwanie nocy.

Daria Dziedzic

Basiu to jest piękne opowiadanko:)

samograjek

„Tresura pana, czyli jak mieć psa.”

Wyobraź sobie, masz psa...
Nie jakiegoś olbrzyma z morderców, nie Wilczura, Charta, czy nawet Setera. Zwykły kundelek z rodziny uliczników i w dodatku szczeniak.
Wychowaniem takiego nie musi się zajmować żaden treser, brat kynolog, czy miłośniczka zwierząt domowych, babcia. On jest twój!
Tresura, w pierwszych tygodniach pobytu tego worka na pchły w domu, polega na oduczaniu:
- Szczania na dywan i do butów taty.
- Obgryzania maminych kapci i lamperii.
- Szczekania na wszystkich twoich kolegów...
Należy w tym celu zaopatrzyć się w gumkę do włosów i klamerkę. Z suczkami jest gorzej, klamerkę musisz zastąpić korkiem od sylwestrowego szampana.
Zawsze ranek rozpoczyna się skomleniem. Chwytasz sierść na karku i ciskasz futro przez okno twojego, parterowego domku... Musisz pamiętać, ze w tym momencie okno powinno być zawsze otwarte. To samo w porze obiadu i kolacji, aż się psiejstwo przyzwyczai. Niebezpieczne w skutkach będzie zameldowanie twojej rodziny na ósmym piętrze przy ulicy Galileusza w Poznaniu! Kundel może nie przeżyć.
Dbasz o takiego, rozmawiasz z nim, wyprowadzasz, a kiedy spostrzeżesz, że przyzwyczaił się do ciebie, zaczynasz obznajamiać go ze światem. Twoi koledzy, koleżanki, to ciekawe doświadczenie dla młodego podgryzia... Krótki sznurek i kokarda na szyi będzie oznaką, że szczeniak poznaje środowisko.
W tym czasie uczysz sierściucha sztuczek. Aport, siad, leżeć, daj głos, to tylko niektóre komendy z wielu, cierpliwie wpajanych do małego łebka twojego pupila.
Twój pies od początku musi jeść wszystko. Począwszy od znienawidzonego przez ciebie boczku, poprzez niedopieczonego kurczaka, a skończywszy na szpinaku, czosnku i marchewce. W ten sposób zaczynasz się ze swoim podopiecznym uzupełniać...
Kolejną oznaką, zauważoną przez bliźnich, będzie: czochranie się, warczenie i gryzienie, skomlenie po dostaniu w szczękę, i wylizywaniu talerzy po posiłkach przez pana twojego pupila...

Ps: to ja też dodam dość swobodne opowiadanko impresjonistyczne... co ja mówię (piszę, skrobię, bazgram- *odpowiednie zakreślić)- prześmiewcze, ale sądzę, że nadaje się konkursowo...

Eliza

Witam nowego użytkownika.Dołączył do nas Samograjek z opowiadaniem konkursowym ( moim zdaniem udanym).Zapraszam do czytania.
Czuj się "jak w domu" w naszym gronie.Pozdrawiam i życzę powodzenia.

Daria Dziedzic

Witaj Samograjku czuj się jak u siebie w domu Smile

Eliza

Basiu, opowiadanie świetne, żadne zamieszanie, to Wy tu macie decydujący głos, pozdrawiam cieplutko.